Η τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάς δεν αποτελεί έκπληξη για όσους τουλάχιστον έκαναν τον κόπο, εδώ και πολλά χρόνια, να παρατηρούν και να μελετούν ορισμένα σύνολα:
• το σύνολο των ακατάληπτα παράλογων και συχνά διεστραμμένων «οικονομικών πολιτικών» που προώθησαν χρεωκοπημένες κομματικές ολιγαρχίες στα χρόνια μετά το ’74 και την επανίδρυση της ελληνικής «δημοκρατίας»•
• το σύνολο των «ευρωπαϊκών προσαρμογών» μιας κατά τα άλλα δύστροπης και αρνητικής «χώρας μέλους» που ούτε κι αυτή έχει ακόμα καταλάβει πως τελικά έγινε μέρος της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας»•
• και το σύνολο των «υπερήφανων» ή μη εξωτερικών πολιτικών που καταβαράθρωσαν ότι είχε απομείνει από τον αυτοσεβασμό του Έθνους, διέλυσαν την ιδέα της Εθνικής Άμυνας και του αυτοτελούς εθνικού χώρου, και κραυγαλέα κατέστειλαν, χωρίς τη βοήθεια ξένων εισβολέων, την αυτοσυντήρηση του Ελληνικού Λαού.
Η οικονομική αποδιάρθρωση και, τελικά, κατάρρευση δεν επέρχεται εξ αιτίας ενός μηχανιστικού οικονομικού υποδείγματος «άκρατου καπιταλισμού» -- που, φυσικά, αμέσως θα ενοχοποιήσουν οι απανταχού «πλέριοι Μαρξιστές Λενινιστές» και οι καταγέλαστες νανο-κομματικές παραφυάδες τους -- αλλά προκύπτει από ένα σύνολο πράξεων και παραλείψεων που αντίκειται σε βασικές λειτουργικές και θεωρητικές αρχές της απλής οικονομικής συγκρότησης, αυτής δηλαδή που δεν υφίσταται τις διαθλαστικές παραμορφώσεις του και της όποιας έκδοσης Μαρξισμού, «κεντρικού σχεδιασμού», «κρατικού καπιταλισμού», «νεοφιλελεύθερου κύματος», «ιμπεριαλισμού», «ελευθερίας της αγοράς», και «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Είναι, π.χ., αδύνατο να αναμένει κανείς ότι μια χώρα θα ζήσει στο διηνεκές με κύρια «παραγωγική» της βάση ένα υποαπασχολούμενο, αδηφάγο, αντιδραστικό Δημόσιο που περιλαμβάνει ένα εκατομμύριο (;) κατά το πλείστον αργόσχολους δημοσίους υπαλλήλους και που στοιχίζει ετησίως τα δεκαπλάσια από ότι η χώρα μπορεί να παράξει με τις υπάρχουσες οικονομικές της δυνατότητες και δομές. Το ταμείο θα είναι απλώς «μείον» εξ ίσου στο διηνεκές.
Είναι επίσης αδύνατο να θεωρεί κανείς ότι η «ανάπτυξη» μπορεί να εξελιχθεί σε αιώνια οικονομική μπλόφα, στηριγμένη σε εξωφρενικό εξωτερικό δανεισμό και το ερασιτεχνικό «μαγείρεμα» στατιστικών στοιχείων από ανίκανους εφαρμοστές της Ανωτάτης Μπακαλικής, χωρίς να προκαλέσει μια όποια στιγμή την γενική κατακραυγή, αλλά και συγκεκριμένες τιμωρίες από όλους εκείνους που οι εδώ πίστεψαν ότι τους είχαν πιάσει σε αριστοτεχνική παγίδα «επικοινωνίας».
Είναι μάλιστα απίθανο και, μάλλον, φρούδο να «βάζουμε το στοίχημα» ότι όλες αυτές οι εγκληματικά ανεύθυνες και καταστροφικές νοοτροπίες και συμπεριφορές μας θα παραμείνουν αλώβητες από την ανελέητη ροή των παγκόσμιων εξελίξεων, πολύ δε περισσότερο από την εξάντληση της υπομονής των «κουτόφραγκων», των οποίων την δήθεν πνευματική αθωότητα και περιστολή οι «σύγχρονοι» έλληνες δεν χάνουν ευκαιρία να σκώψουν και να καταγελάσουν.
Όμως, η παρούσα οικονομική κατάρρευση είναι τμήμα μόνον μιας γενικότερης παρακμής, ενός άλλου δηλαδή συνόλου πράξεων και συμπεριφορών που θέτουν την «σύγχρονη» Ελλάδα πολύ πλησιέστερα προς τις κοινωνίες της υπανάπτυξης και της «περιφέρειας», με τα αβάστακτα ελλείμματα πολιτικού, πολιτιστικού, κοινωνικού, εκπαιδευτικού και ανθρωπιστικού κεφαλαίου.
Οι «πολιτικοί ηγέτες» μας, συνεπικουρούμενοι από τις σκιώδεις μειοψηφίες διαφόρων αχαλίνωτων «πολιτευτών» και «διαμορφωτών κοινής γνώμης», έχουν εδώ και δεκαετίες επενδύσει στα μαύρα χάλια της Ελληνικής Κοινωνίας ως εφαλτηρίου για προσωπική επικράτηση (και, φυσικά, νομή των προνομίων της Εξουσίας).
Ο πολυδαίδαλος μηχανισμός της επίσημης και θεσμοθετημένης διαφθοράς έχει μηδενικές σχέσεις με πραγματικά ορθολογικές απόπειρες «εκσυγχρονισμού», αποπέμπει τις απαιτήσεις των καιρών, είναι τυφλός εις ό,τι αφορά τις θεμελιώδεις αλλαγές του οικονομικού κλίματος εξ αιτίας της τεχνολογίας, και προωθεί μια διαλυτική «πολιτική εσωκομματικών ισορροπιών» που εγγυάται την πώρωση, τον εκχυδαϊσμό, την δικτατορία του καρκινογόνου κρατικού συνδικαλισμού, την συντήρηση των κηφήνων με τα «καταχτημένα δικαιώματα» τους, και τον ιδιότυπο εκείνο ζωώδη πρωτογονισμό που διατρέχει σύνολα οργανωμένου εγκλήματος σε ρόλο στυλοβατών της κοινωνίας.
Η συνολική λοιπόν αποτυχία της «νεώτερης» Ελλάδας αποτυπώνεται, αυτή την στιγμή τουλάχιστον, στον απειλούμενο οικονομικό απαγχονισμό της χώρας από τους ξένους οίκους «αξιολόγησης», τις «αγορές», τον κ. Αλμούνια, τον κ. Τρισέ, την Διεθνή Τράπεζα, τους Financial Times, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ματαίως έτσι χτυπούν τα στήθη τους οι διάφοροι νυν «σωτήρες» και, μέχρι πρότινος, λάβροι καλβινίζοντες πρόμαχοι της «τιμιότητας» και του «ιδρώτα του λαού», με μακρότατο και επιβεβαιωμένο δικό τους παρελθόν καλλιέργειας και προώθησης της επίσημης και θεσμοθετημένης διαφθοράς, της οποίας σήμερα εμφανίζονται ως οι πλέον άτεγκτοι τιμωροί. Ο σχιζοφρενής μικρόκοσμος του σωλήνα, τον οποίο αυτοί δημιούργησαν και καλλιέργησαν «στα πλαίσια» της ανάπηρης ελληνικής «δημοκρατίας», είναι γενετικώς καταδικασμένος στον μαρασμό και στην θανατηφόρο αναπνευστική ανεπάρκεια, όπως τόσο δραματικά καταδεικνύει αυτή την στιγμή η οικονομική μας κατάρρευση.
Έτσι λοιπόν, με «ηγεσίες» αποτελούμενες από άτομα των οποίων οι οβιδιακές μεταμορφώσεις και η γενικότερη πολιτική τους ύπαρξη αποτελούν εργαστηριακά παραδείγματα κακοήθους πολιτικοκοινωνικής μετάλλαξης, η πραγματική κοινή ωφέλεια δίνει την θέση της στην γενικευμένη απληστία και διασπάθιση όσων ελάχιστων πόρων έχουν απομείνει• η ανάγκη για επώδυνες αλλά σωστικές τομές στην συνέχιση των καταστροφικών εθισμών στο άθλημα του αυτοκτονικού λαϊκισμού• και η απαιτούμενη ειλικρίνεια της περιγραφής του πραγματικού περιβάλλοντος της πτώσης και της παρακμής στις άθλιες φτήνιες του καθημαγμένου ξύλινου λόγου των πολιτικάντηδων και των «Μου Μου Ε» που εξακοντίζουν συνεχώς τα περί των «στοχευμένων δράσεων», του «βάζουμε μια άνω τελεία», των «κοινωνικών εταίρων», του «διαλόγου», και του «πολιτικού θερμόμετρου που χτυπάει κόκκινο».
Η ελληνική οικονομία, μαζί με την ελληνική κοινωνία και τα σύνολα εκείνα πράξεων, παραλείψεων, και «πολιτικών πρωτοβουλιών» που καθορίζουν την συνολική συμπεριφορά μιας χώρας, έχει περάσει στη νεκρή ζώνη.
Οι ψευτοπαρηγοριές, τα ηρωικά λογύδρια σε ξένους ανταποκριτές, η άπατος προσκόλληση στην «αυτοτέλεια του δημόσιου τομέα», η άρνηση της αναγνώρισης απλούστατων αλλά θεμελιωδών τεχνοοικονομικών αληθειών, το γενικευμένο σύνδρομο της άρνησης -- μοναδικό αντικείμενο μελέτης για την ψυχιατρική επιστήμη -- και η συνεχιζόμενη ανερυθρίαστη προικοδότηση ληστρικών συντεχνιακών ομάδων από το αίμα των ελαχίστων που υποχρεώνονται να δηλώσουν τα προσωπικά τους εισοδήματα γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά σε αυτή την χώρα συνθέτουν την σκηνογραφία του ελληνικού αδιεξόδου.
Μόνο που αυτή τη φορά οι δοκιμασμένες απάτες, που αποτέλεσαν την σπονδυλική στήλη της «πολιτικής» προηγουμένων «δημοκρατικά εκλεγμένων» κυβερνήσεων, είναι «ταυτοποιημένες» από τους «κουτόφραγκους» και ο πέλεκυς θα πίψει βαρύς.