Η συμφωνία "στήριξης" της Ελλάδας που επιτεύχθηκε στις 25 Μαρτίου στις Βρυξέλλες δεν αποτελεί ούτε "νίκη", ούτε, πολύ περισσότερο, την απαρχή μιας ομαλής αποκλιμάκωσης του ακατάβλητου οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε.
Η κυβέρνηση συνειδητά πανηγυρίζει για κάτι που, όπως γνωρίζει, δεν υφίσταται: οι Ευρωπαίοι "εταίροι" μας (δηλαδή, η Γερμανία) ΔΕΝ συμφώνησαν να μας δώσουν έστω και ένα μοναδικό σεντίμ σε χαμηλότοκα δάνεια που ίσως θα μπορούσαν να βοηθήσουν κάπως μια χώρα που βρίσκεται στα χάλια μας.
Η "νίκη" των Βρυξελλών δεν είναι λοιπόν παρά ξύλινη κιβωτός σαθρά κατασκευασμένη, ένα άδειο "πακέτο" που η κυβέρνηση ελπίζει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει ως ψυχολογικό μοχλό για να πείσει τις "αγορές" να μας δανείσουν με χαμηλότερα επιτόκια.Όπως όμως έχει ήδη διαφανεί, οι "αγορές" δεν έδωσαν δεκάρα για την πομπώδη σύναξη της 25ης Μαρτίου, ούτε φυσικά για την συμφωνία "στήριξης" της Ελλάδας που προέκυψε από μια χαώδη, αγχώδη προσπάθεια των Ευρωπαίων "φίλων" μας να μην φανούν δημοσίως ως υποκύπτοντες άνευ όρων στα κελεύσματα και τις επιθυμίες της κας Μέρκελ (όσοι ακόμα βαυκαλίζονται με τα περί της "νίκης" ας αναλογιστούν ότι η συμφωνία προβλέπει "βοήθεια" ΜΟΝΟΝ αν η χώρα μας δεν μπορεί πια να δανειστεί. Αν φτάσουμε βέβαια στο σημείο αυτό, καμιά "συμφωνία" δεν θα μας σώσει).
Όπως ήδη έχουν επισημάνει με έμφαση ειδικοί και έμπειροι παρατηρητές από το εξωτερικό, τους οποίους αγνοούμε επιδεικτικά στο "εσωτερικό μέτωπο", η ρίζα του προβλήματος μας δεν είναι τόσο το κατά πόσον θα έχουμε την δυνατότητα εξασφάλισης δανειακών πιστώσεων, αλλά τα υπέρογκα επιτόκια που μας επιβάλλονται για να μπορέσουμε να αρχίσουμε, υποτίθεται, την εξόφληση του απύθμενου χρέους μας. Και ο πλέον άπειρος λογιστής γνωρίζει όμως ότι έστω και ένα μικρό και "βατό" χρέος μπορεί ταχύτατα να εξελιχθεί σε βρόχο εξ αιτίας των τόκων -- κάτι που μαθαίνουν καθημερινά όσοι απελπισμένοι καταφεύγουν στους τοκογλύφους λίγο πριν αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν.
Η "νίκη" των Βρυξελλών είναι λοιπόν κενή ουσιαστικού περιεχομένου, όπως είναι και αέρας κοπανιστός οι καθημερινές φλυαρίες της κυβέρνησης ότι "θα τα καταφέρουμε μόνοι μας".
Η επανάληψη αυτής της κούφιας διαβεβαίωσης μας κάνει να μοιάζουμε με τον άρρωστο στην τελική φάση που ξαφνικά αποσυνδέει μόνος του τον σωλήνα που τον βαστά στην ζωή -- και μετά αναγγέλλει θριαμβευτικά στις νοσοκόμες ότι "τα καταφέρνει μόνος του" καθώς όλα τα όργανα παρακολούθησης των ζωτικών του λειτουργιών χτυπούν συναγερμό. Φυσικά, όταν ο ασθενής τελικά πεθάνει, όλα τα προβλήματα εξαφανίζονται δια μιας. Τα κατάφερε κυριολεκτικά μόνος του!
Η "νίκη" ούτε την ελληνική περίπτωση αντιμετωπίζει επαρκώς, ούτε δημιουργεί έναν συγκεκριμένο μηχανισμό διάσωσης για όλα εκείνα τα μέλη της "Ευρωπαϊκής οικογένειας" που τα φέρνουν σκούρα, ούτε, πολύ περισσότερο, πείθει την "διεθνή κοινότητα" ότι η Ευρώπη σοβαρεύτηκε και είναι έτοιμη να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να προστατεύσει το ήδη επίφοβο πολίτικο-οικονομικό της πείραμα, στηριγμένο σε μια απέραντη, σπάταλη, ανερμάτιστη γραφειοκρατία και μονίμως αυξανόμενα φορολογικά βάρη χωρίς πραγματική ανάπτυξη.
Από τέτοιες ατράνταχτες επιτυχίες του "συλλογικού γίγνεσθαι" της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόνον οι εθελουσίως ανόητοι ή οι βλάκες αντλούν "αισιοδοξία". Οι υπόλοιποι τρέχουν να βρουν καταφύγιο.
Αλλά όπως τόσο γλαφυρά και εύστοχα το περιέγραψε ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο περί βλακείας και βλακών αθάνατο δοκίμιο του "Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω", η "βλακοκρατία" αποτελεί την ισχυρότερη πολιτική έκφραση της εποχής μας τόσο εξ αιτίας του πλήθους των συμμετεχόντων, όσο και εξ αιτίας της υπέρτατης ιστορικά ισχύος της Βλακείας ως του απόλυτου κοινωνικό-πολιτικού μέτρου περί του πρακτέου (όπως και μεις διαπιστώνουμε καθημερινά παρακολουθώντας τους "αναλυτές" των τηλεοράσεων και τους πολιτικίσκους των τηλεοπτικών "παραθύρων").
Εις υγείαν.