Ο μήνας Απρίλιος είναι ο μήνας μιας από τις πλέον σκοτεινές επετείους στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδος: στις 27 Απριλίου 1941, το ναζιστικό λάβαρο υψώνονταν στον ιστό της σημαίας του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως και η χώρα μας έπεφτε στις αλυσίδες ενός από τους σκληρότερους και φονικότερους κατακτητές όλων των εποχών.
Με το μήνυμα αυτό, ο κύριος πρωθυπουργός αποκτούσε την όχι και τόσο επίζηλη θέση στην ιστορία ως του αρχηγού τους Ελληνικού κράτους που, με το πιστόλι των spreads στον κρόταφο, αναγκαζόταν να εκχωρήσει την εθνική οικονομική εξουσία σε ξένους δανειοδότες και, ουσιαστικά, ένα κρίσιμο, αν όχι το κρισιμότερο, τμήμα της εθνικής εξουσίας σε αλλοδαπούς "μαρσάλους," όπως θα έλεγαν και οι παλαιοί Επτανήσιοι.
Φυσικά, η εκβιαστική και αναπόφευκτη αυτή εκχώρηση, αποτέλεσμα της προσωπικής ευθύνης της Ελλάδος και των "ταγών" της, προχώρησε με το περιτύλιγμα των "κόκκινων γραμμών", του "διχτυού ασφάλειας", του "πατριωτικού καθήκοντος" (!) της "σκληρής μάχης" και της με κάθε ευκαιρία επίρρηψης όλων των ευθυνών για το κατάντημα μας στην αμέσως προηγούμενη κυβέρνηση που δεν είχε βέβαια τίποτα να ζηλέψει στον τομέα της δυσλειτουργίας, της αλλοπρόσαλλης καθημερινής "διαχείρισης" και της ακατάληπτης ιδιοσυγκρασίας "δημιουργικών" ιδεών με καταστροφικά αποτελέσματα από την διάδοχο της, η οποία, με τόση εθνική υπερηφάνεια, προσυπογράφει σήμερα τη Νέα Κατοχή της Ελλάδος που θα διαρκέσει για απροσδιόριστο διάστημα και θα προκαλέσει βαρύτατες απώλειες στο Έθνος.
27 Απριλίου 1941... 23 Απριλίου 2010.
Μια από τις πιο χιλιοειπωμένες και εξαντλημένες εκφράσεις στο σύγχρονο κούφιο ιδίωμα των Ελλήνων πολιτικών είναι και το περίφημο "Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα".
Η έκφραση αυτή έχει γίνει λάβαρο τα τελευταία χρόνια. Εκφέρεται με περίσσια ευκολία από πατέρες και μητέρες του Έθνους που, σχεδόν στο σύνολο τους, έλαβαν μέρος και υποστήριξαν την μεγαλύτερη επιχείρηση κρατικής διαφθοράς από καταβολής της μετα-Οθωμανικής Ελλάδος που είχε την κατάληξη μιας και πάλι δεσμώτριας χώρας με αναιμικές ελπίδες ανάνηψης και επανάκτησης της "ανεξαρτησίας" της.
Η Ελληνική "δημοκρατία" είναι όχι απλώς πλήρης αδιεξόδων, αλλά μάλλον καθορίζεται από αυτά εκ των προτέρων.
Η παρούσα συγκυρία είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα της βασικής αυτής αρχής της κρατικής μας ιδιοστασίας. Με ένα "πολιτικό σύστημα" εγκλωβισμένο στο απόλυτα πρωθυπουργοκεντρικό υπόδειγμα Ανδρεϊκής καταβολής και με βασικό "πυλώνα" του την εξάρτηση της πολιτικής εξουσίας από "φαμίλιες" και "διαπλεκόμενους", με έναν "ανώτατο άρχοντα" που συνταγματικώς παραμένει μια άπραγη εθιμοτυπική παρουσία χωρίς την δυνατότητα επέμβασης για να δώσει διέξοδο σε κρίσιμες καταστάσεις και με πολιτικά κόμματα βυθισμένα στην αμαρτία του παρελθόντος και στον στρουθοκαμηλισμό του παρόντος, η Ελληνική "δημοκρατία" στροβιλίζεται στην θύελλα του χρέους και των δανείων, ανυπόληπτη και πολυτραυματίας, με "τιμονιέρη" που επιμένει σε ανάπηρα ρητορικά σχήματα Καβαφικής δήθεν έμπνευσης και έναν λαό έμφοβο, σαστισμένο, τρομοκρατημένο και απελπισμένο.
Καμιά "ανάκαμψη" δεν μπορεί να στηριχτεί σε τέτοια "δημοκρατία".
Το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος τίθεται έτσι, εκ των πραγμάτων και των δανείων, πιεστικά και αναπόφευκτα.
Την στιγμή αυτή δεν υπάρχουν σοβαροί "αναλυτές" εκτός Ελλάδος (και ελάχιστοι εντός) που να είναι πρόθυμοι να βάλουν "στοίχημα" -- όπως συνεχώς κάνουν οι δικοί μας χρεοκοπημένοι "ηγέτες" -- ότι η χώρα μας πραγματικά ξεφεύγει από τα χειρότερα λόγω του "μηχανισμού στήριξης".
Όπως όμως ελάχιστοι αναγνωρίζουν εντός Ελλάδος, ο "μηχανισμός στήριξης" δεν παρέχει φιλανθρωπικά φιλοδωρήματα, αλλά επισωρεύει ακόμη περισσότερα δανεικά στα ήδη υπάρχοντα, μόνο με κάπως πιο "ανταγωνιστικά" επιτόκια. Η παρουσία του και η "στήριξη" του αποτελούν την εκδοχή του "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα" για μια χώρα που απλούστατα έχει φθάσει στο πλήρες αδιέξοδο και την πλήρη αδυναμία να σταθεί στα πόδια της χωρίς πανάκριβα και υποδουλωτικά δεκανίκια -- και έτσι, χωρίς πολλές κουβέντες και οπωσδήποτε χωρίς "κόκκινες γραμμές" και πράσινα άλογα, είναι αναγκασμένη να σκύψει το κεφάλι σε "εταίρους" και "συμμάχους".
Είναι απολύτως αστήρικτο και υποκριτικό για την σημερινή κυβέρνηση να ισχυρίζεται αδιακρίτως ότι έχει ήδη την λαϊκή εντολή για να συναινέσει στην εξαπόλυση της θεομηνίας που μας περιμένει και στην επιβολή της Νέας Κατοχής από τις "αγορές", τους "ειδικούς" που κατέφθασαν για να "βοηθήσουν" και τους ισχυρότερους εκ των "εταίρων" μας, οι οποίοι και πάλι πιάστηκαν υπνώτοντες από τους "κερδοσκόπους" και τις "αυτορυθμιζόμενες ελεύθερες αγορές". Η λαϊκή αυτή εντολή δεν υπάρχει διότι, απλούστατα, η "πλατφόρμα" με την οποία κατήλθαν οι σοσιαλιστές μας στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 απεδείχθη ήδη κίβδηλη και παραπλανητική.
Ουδείς και ουδεμία ψήφισαν τον ενταφιασμό τους και την μετάβαση τους στην ζωήν την αιώνιον ως μέσον διάσωσης της χώρας στον αχάριστο τούτο κόσμο. Κατ' ελάχιστον λοιπόν το "εκλογικό σώμα" έχει δικαίωμα να απαιτήσει την τιμωρία όλων εκείνων, προηγουμένων και σημερινών, που ενορχήστρωσαν τον ήδη τελειωτικό μας ξεπεσμό -- με συνοπτικές διαδικασίες.
Κάτι που φυσικά στην "ευρωπαϊκή" Ελλάδα είναι αδύνατο και έτσι το αδιέξοδο μένει ως η μοναδική πραγματικότητα στις καταλυτικές αυτές στιγμές.
Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον (λοιπόν) αόρατον!
(Ή, μάλλον, ορατόν πέραν πάσης αμφιβολίας για όσους δεν μπορούν να μεταναστεύσουν αυθωρί και παραχρήμα).