Μιλώντας προχθές στη διάρκεια της δεξίωσης για την αποκατάσταση της “δημοκρατίας” στην Ελλάδα, ο κύριος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μας απεκάλυψε ότι η Ελλάδα στην περίοδο της μεταπολίτευσης “... έγινε Δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία”.
Με όλο τον σεβασμό μας στο πρόσωπο του κυρίου Παπούλια δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε την τραγική ειρωνεία που διακρίνει την εξάσκηση παρόμοιας (ορθής γενικά) κριτικής από βετεράνους αυτού του ίδιου του πολιτικού συστήματος που, από το 1974 και μετά, δεν μπορεί να επιδείξει τίποτε περισσότερο ως “επίτευγμα” εκτός από πανάκριβες και καταστροφικές τρύπες στο νερό.
Ακούγοντας τον κύριο Παπούλια προχθές, αισθανθήκαμε το ίδιο déjà vu που αισθανόμαστε όταν ακούμε τα μονότονα πια κηρύγματα του πρωθυπουργού, ο οποίος μιλά ως αυτός να είναι ο άμωμος υιός παρότι ο ίδιος βρίσκεται στον πυρήνα της πολιτικής του παράταξης, που πρωτοστάτησε στις διεργασίες οι οποίες κατέληξαν στην σημερινή Νέα Κατοχή της “τρόικας”, περισσότερο από είκοσι πέντε συναπτά έτη, ή όταν ακούμε επίσης μέλη της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και προηγουμένων κυβερνήσεων, να αναλύουν, με την εμβληματική εκείνη σοβαρότητα που μόνον Έλληνες πολιτικοί μπορούν να μιμηθούν, τις πολιτικό-οικονομικές και κοινωνικές “ιδιαιτερότητες” της Ελλάδας και τους ακαδημαϊκούς λόγους πίσω από την πλήρη κατάρρευση κράτους και οικονομίας, για την οποία φυσικά αυτοί δεν έχουν την παραμικρή προσωπική ευθύνη.
Με άλλα λόγια, οι πανάκριβες και καταστροφικές τρύπες στο νερό που μας καταπίνουν σήμερα έγιναν, φαίνεται, από άλλους, αγνώστους, μη αναγνωρίσιμους και τώρα πια αποχωρήσαντες προς άγνωστη κατεύθυνση ενόχους, τους οποίους ακόμη και αν αναζητήσουμε δεν πρόκειται να έχουμε καμιά επιτυχία.
Μέσα στο σκότος της κατάρρευσης που μας περιβάλει, διαθέτουμε τουλάχιστον ένα εθνικό κεφάλαιο, κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε δικαίως υπερήφανοι: διαθέτουμε μίμους και σκηνοθέτες και ηθοποιούς πρώτης διαλογής που, ακόμα και σήμερα, στήνουν το τσαντίρι του “περιοδεύοντος ανά τας επαρχίας θιάσου των,” όπως έλεγαν και οι παλιές εφημερίδες, εν μέσω της καμμένης γης χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή την παραμικρή διάθεση ουσιαστικής αυτοκριτικής. Το φαινόμενο δεν πρέπει να μας εκπλήττει. Όπως γνωρίζουμε από πείρας, ουδείς εν Ελλάδι παραιτείται διότι έχει πάντα δίκιο και όλοι οι άλλοι έχουν άδικο.
Με αυτά και άλλα, η “δημοκρατία” μας, που προέκυψε από μια ακόμα καταστροφή του Έθνους στην Κύπρο του 1974, καρκινοβατεί μεταξύ όψιμων, ανίκανων και επηρμένων σωτήρων, διδασκάλων της πολιτικής ορθότητας και των συνήθων αρουραίων της πολιτικής που είναι ίσως οι μόνοι που αντιλαμβάνονται ακριβώς τα όρια του “συστήματος” και έτσι γνωρίζουν πότε ακριβώς να πάρουν τις βαλίτσες τους για την έξοδο προς το εξωτερικό (όπου τους περιμένουν οι ‘οικογενειακές καταθέσεις’ σε εχέμυθες τράπεζες).
Σε μια χώρα όπου η αξιοθρήνητη εμποροπανήγυρις των “ολυμπιακών αγώνων” μεταβάλλεται σε εθνικό “στρατηγικό στόχο” από οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, σε αγαστή συνεργασία με την “δημοκρατική” κυβέρνηση, και η ατιμωρησία των αρχόντων αποτελεί θεμέλιο του κράτους, κηρύγματα όπως αυτά που ακούμε κατά κόρον αυτές τις μέρες δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά απτή απόδειξη της συλλογικής μας αφοσίωσης στην “πρακτική” των πανάκριβων και καταστροφικών τρυπών στο νερό. Ένα είναι φυσικά βέβαιο: το “σύστημα” επιδεικνύει ισχυρότατη αντίσταση στην έννοια της έστω και ανάπηρης αλλαγής προκαλώντας έτσι την δυσφορία της “τρόικας” και των υπολοίπων νέο-κατοχικών μηχανισμών με άγνωστα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.
Όπως θα έλεγαν και οι αγράμματοι σχολιαστές των “media,” η όλη υπόθεση της παρούσας ασθματικής μεταρρύθμισης “είναι ένα σταυρόλεξο μόνο για δυνατούς λύτες”.