Η πλέον μόνιμη επωδός δικαίων και αδίκων στην Ελλάδα είναι η πρόσκληση όλων προς όλους “να αναλάβουν τις ευθύνες τους.”
Δεν περνά στιγμή τηλεοπτικού χρόνου η οποία να μην γίνεται μάρτυς μπαράζ “αντιπαραθέσεων” κατά τις οποίες ακόμη και οι πλέον αχρείοι και εκ των πραγμάτων αποδεδειγμένοι χρεοκοπημένοι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής και κοινωνικής ζωής να μην εκτοξεύουν την πρόσκληση αυτή προς παριστάμενους και μη.
Βρίθουν τα γραφόμενα από τους ημιμαθείς γυμνασιόπαιδες των εφημερίδων, μεγάλων και μικρών, για το ποιος επιτέλους “θα αναλάβει τις ευθύνες του” για να “ξετυλιχτεί το κουβάρι” αυτής ή της άλλης υπόθεσης που “αποτελεί μέρος του παζλ” το οποίο, παρά τις “στοχευμένες ενέργειες”, παραμένει “στο απυρόβλητο” και αποτελεί το θέμα της ημέρας “πριν οι υπεύθυνοι περάσουν το κατώφλι του εισαγγελέα” ή “πριν βάλουμε μια άνω τελεία” (ένα χρησιμότατο σημείο στίξης της Ελληνικής γλώσσας που, παρεμπιπτόντως, έχει πρακτικά καταργηθεί μέσω της βάναυσης κατακρεούργησης του γλωσσικού μας πλούτου από τους ‘στοχεύοντες’).Όλοι οι απεργούντες κατά καιρούς, ιδιαιτέρως μάλιστα εκείνοι που έχουν εξυψώσει τις εξωφρενικές συντεχνιακές τους απαιτήσεις σε ακαταμάχητο μέτρο απολαβής προνομίων μεσαιωνικού χαρακτήρα, καλούν τις κυβερνήσεις “να αναλάβουν τις ευθύνες τους” παρότι είναι φυσικά οι απεργοί εκείνοι που με τα “δίκια” τους επιβάλουν δυσβάσταχτα βάρη και τεράστιες ζημιές στο “κοινωνικό σύνολο.”
Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα των μεταφορέων, άλλως γνωστών και ως “φορτηγατζήδων,” που επέβαλαν κατάσταση στάσεως της οικονομίας, με απροσμέτρητα ακόμη βαρύτατα εγκαύματα για επιχειρήσεις και “μικρομεσαίους,” αλλά και στην πράξη την καταστροφή του ελληνικού τουρισμού -- ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν -- για το έτος 2010, προκάλεσε νέο κύμα έξαλλων προσκλήσεων προς όλους εκ μέρους αυτών που συνθλίβουν τους υπολοίπους “να αναλάβουν τις ευθύνες τους.”
Οι “ευθύνες” αυτές φυσικά σχετίζονται με την υποχρεωτική διατήρηση του νοσηρού καθεστώτος των εσωτερικών “εμπορευματικών μεταφορών” υπό την εξουσία μιας δράκας “μεταφορέων” που έχει επιβάλει ολιγοπώλιο και στην συντριπτική της πλειοψηφία επιδεικτικά αγνοεί έστω και τους στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς στους δρόμους, για να μην προσεγγίσουμε καν το ερώτημα της τεχνικής αρτιότητας των οχημάτων της που καθημερινά αποδεικνύονται σοβαρότατες αιτίες αιματηρών ατυχημάτων στην αρένα των ελληνικών “εθνικών οδών.”
Κυβερνήσεις μονίμως καλούν τους πάντες “να αναλάβουν τις ευθύνες τους” ενώ εκείνες φυσικά μονίμως αρνούνται να εφαρμόσουν νόμους που ωφελούν πολίτες αλλά και δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν εκείνους που έχουν πέσει θύματα της τερατογεννημένης γραφειοκρατίας και της συνδεδεμένης με αυτήν δικτατορικής δημοσιοϋπαλληλίας.
Οι πρωταθλητές της κοινωνικής και εργασιακής αναταραχής και πολίτικο-κοινωνικά ανάπηροι ονειροπόλοι της Οκτωβριανής επανάστασης είναι μεταξύ των πρώτων που εκτοξεύουν την απαίτηση προς όλους “να αναλάβουν τις ευθύνες τους.”
Οι ίδιοι φυσικά δεν αναλαμβάνουν ποτέ καμιά ευθύνη για την αποδιάρθρωση και την τεράστια οικονομική ζημιά που προκαλούν οι νοσηρές τους φαντασιοπληξίες, όπως η “πάλη κατά του κεφαλαίου” και η “αντίσταση στα μονοπώλια,” όπως επίσης δεν αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη για την αύξηση της ανεργίας και την κατάρρευση της έτσι και αλλιώς φθισικής ισορροπίας των ελληνικών οικονομικών μεγεθών λόγω της λενινιστικής απαίτησης για “διαρκή πόλεμο κατά της αντίδρασης”. Τα φαινόμενα αυτά είναι βέβαια αποτέλεσμα της συμπεριφοράς της “πλουτοκρατικής ολιγαρχίας” και των εκπρόσωπων της που αρνούνται “να αναλάβουν τις ευθύνες τους” και ποτέ των ενεργειών της “κοινωνικής πάλης.”
Οι πρωθυπουργοί, παρόντες και απόντες, έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια στην πρόσκληση προς όλους “να αναλάβουν τις ευθύνες τους.” Ιδιαίτερα μάλιστα εκείνοι που όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά με τις πράξεις και παραλείψεις τους έχουν βυθίσει την χώρα δια παντός.
Ποιος θυμάται σήμερα, παραδείγματος χάριν, τον “εκσυγχρονιστή με το μαύρο βιβλιαράκι” της οκταετίας 1996-2004 που αυστηρά προειδοποιούσε όλους “να αναλάβουν τις ευθύνες τους” όταν ο ίδιος παραποιούσε στοιχεία για να σπρώξει την χώρα στον παράδεισο του ευρώ, προσυπέγραφε τις τερατώδεις υπερβάσεις των ελλειμματικών και εθνικά ζημιογόνων ολυμπιακών αγώνων και διαβεβαίωνε “τον κλήρο και τον λαό” ότι η οικονομία δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα χρέους ή άλλης δυσοσμίας -- ενώ από πίσω του οργίαζε η κομματική διαφθορά, τα μαζικά λαδώματα των υπουργών του, οι τσουκάτοι και μαντέληδες και τα “διαπλεκόμενα” συμφέροντα;
Ποιος θυμάται τον αμέσως προηγούμενο πρωθυπουργό της “επανίδρυσης του κράτους” που κεραυνοβολούσε όσους δεν ήθελαν “να αναλάβουν τις ευθύνες τους” ενώ αυτός και οι κυβερνήσεις του έχαναν τον έλεγχο του εθνικού χρέους, δίσταζαν σαν μαθητούδια να βάλουν μαχαίρι στο καρκινογόνο δημόσιο και προκαλούσαν με τα σκουντουφλήματα και τις άγαρμπες προσπάθειες τους να μιμηθούν και να ξεπεράσουν τους “σοσιαλιστές” uber διδασκάλους της γενικευμένης διαφθοράς, των “υπερακτίων εταιρειών”, των πανάκριβων ακινήτων που αγοράζονταν με “δάνεια” από φίλους και γνωστούς, της “χλιδάτης” και “λαμπερής” καλοπέρασης των Μυκονιάτικων καλοκαιριών, των πολυτελών γιωτ και ακάτων, και του μόνιμου μικρο-επαρχιώτικου τους άγχους μήπως και απομακρυνθούν από την κοινωνική καταξίωση που οδηγείται από την συνύπαρξη με τον συρφετό των εδώδιμων καταγέλαστων κλόουν, οι οποίοι απαρτίζουν τους rich and famous της πτωχής πλην εντίμου Ελλάδος;
Και ποιος δεν μπορεί να ξεχάσει τον σημερινό κύριο πρωθυπουργό του “υπάρχουν τα λεφτά” που και αυτός δεν έλειψε ποτέ από το club εκείνων που προσκαλούν τους άλλους “να αναλάβουν τις ευθύνες τους” ενώ ο ίδιος μόλις πριν από μερικούς μόλις μήνες διαβεβαίωνε τους πάντες ότι το πάγωμα μισθών και συντάξεων (που πρότεινε ο προκάτοχος του) αποτελούσε έγκλημα καθοσίωσης -- και που ο ίδιος προσυπέγραφε τις εξωφρενικές, νόθες και παράνομες συμβάσεις και αποφάσεις της “εκσυγχρονιστικής” οκταετίας που αποθηρίωσαν την κρατική διαφθορά, που ο ίδιος καλλιεργούσε την “ελληνοτουρκική φιλία” η οποία εντός ολίγου θα φέρει τούρκικα αντιτορπιλικά να βολτάρουν έξω από το Φάληρο και που ο ίδιος εξόρκιζε ως απόπειρες εκθεμελίωσης των “κοινωνικών κατακτήσεων” τις χλωμές και ασταθείς προσπάθειες για “εξορθολογισμό” του ασφαλιστικού και άλλων θεμάτων “δημοσίου” δηλαδή κρατικό-συνδικαλιστικού “ενδιαφέροντος”;
“Να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.” Βεβαίως, βεβαίως...!
Αυλαία. Χειροκρότημα. Και ακατάπαυστος κλαυσίγελος.