Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας, σύμβουλος διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Αυτά που συνέβησαν σήμερα στην Θεσσαλονίκη αποτελούν ένα κοσμοϊστορικό σημείο στα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας.
Είδαμε τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας –έναν σεβαστό πρεσβύτη και αξιοπρεπή άνθρωπο με αξιέπαινη πολιτική ιστορία, με μετριοπαθή και συμπαθή προσωπικότητα- να ταπεινώνεται σαν ανώτατος άρχων και σαν πρόσωπο.
Είδαμε τον κόσμο –ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις- να συμπεριφέρεται σαν όχλος και ακόμη περισσότερο συγκινηθήκαμε όταν είδαμε νέους ανθρώπους –μαθητές- να επιδεικνύουν μαύρα μαντήλια και να αποστρέφουν το κεφάλι τους από τα «τιμώμενα» πρόσωπα.
Τι δηλώνουν αυτές οι «στάσεις», οι διαθέσεις και οι συμπεριφορές; Είναι η οργή του λαού για ένα σύστημα που εδώ και πολλά χρόνια λυμαίνεται τον τόπο και ταπεινώνει με τρόπο εξουθενωτικό τους απλούς ανθρώπους που εγκαταβιώνουν στον τόπο αυτό.
Σε προηγούμενο άρθρο μας –Vox populi vox Dei, 22 Σεπτεμβρίου 2011- τα είχαμε με κάποιο τρόπο προβλέψει. Το πολιτικό σύστημα που διοικεί –καθώς και εκείνα τα σχήματα που προηγούμενα διοίκησαν τη χώρα- με την χαρακτηριστική αναισθησία, την αναλγησία και την υποκρισία που το διακρίνει δεν θέλησαν ποτέ να συνειδητοποιήσουν τα τεκταινόμενα. Τώρα όμως τι θα κάνουν –όλοι οι πολιτικοί, της κυβέρνησης –της αντιπολίτευσης κλπ.-
Δυστυχώς οι πρώτες δηλώσεις των πολιτικών (ανεξαρτήτως παρατάξεων κομματικών) κάθε άλλο δείχνουν παρά το ότι συνειδητοποιούν την κατάσταση –και εδώ βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος. Σήμερα τους γιουχάρουν, τους γιαουρτώνουν και τους λοιδορούν! Αύριο τι θα τους κάνουν;
Είναι λυπηρά τα όσα έγιναν. Με τι κύρος ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας θα συναντήσει αύριο τους ομότιμούς του των ξένων κρατών; Με τι γόητρο θα ταξιδεύει αύριο ο Πρωθυπουργός του κράτους; Δεν μιλούμε για τους υπόλοιπους διότι αυτοί από καιρού πολλού έχουν απολέσει κάθε τσίπα και αξιοπρέπεια.
Κάποια πράγματα όταν αρχίσουν δεν συμμαζεύονται. Από δώ και πέρα μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε γεγονότα που δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα. Οι δυνάμεις καταστολής δεν μπορούν να καταστείλουν δυνάμεις υπέρτερες οι οποίες εμφορούνται από δίκαιη οργή και απόγνωση. Οι δισταγμοί για ακραίες πράξεις υπάρχουν μόνον όταν υπάρχουν κάποιες ελπίδες -έστω αμυδρές και ασαφείς. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια ελπίδες. Υπάρχουν δυσοίωνες προβλέψεις και απελπισία παρά τα όσα λένε και ισχυρίζονται επίσημα χείλη είτε με τρόπο ήρεμο και υποτονικό είτε με εξόχως προκλητικό αλαζονικό ύφος, ιδιάζουσα και χαρακτηριστική ηδονολεξία, και απειλές με έντονο επιθετικό τρόπο.
Η ανακατανομή του πλούτου γίνεται με τρόπο βίαιο, ληστρικό και απάνθρωπο. Κάποιοι –οι λιγότεροι- θα γίνουν περισσότερο (χυδαία) πλούσιοι ενώ οι περισσότεροι θα γίνουν φτωχοί και θα βλαστημούν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν σ αυτή τη χώρα και θα αναθεματίζουν που γέννησαν τα παιδιά τους στον τόπο αυτό που καταράστηκαν οι θεοί στέλνοντας ανίκανους και ανήθικους επαγγελματίες πολιτικούς που τους παράγει ένα σύστημα νεποτισμού και (μαζί) εκτροφής αντικοινωνικών παρασίτων. Βέβαια σήμερα είναι η σειρά των πολιτικών να γεύονται τους καρπούς των πράξεών τους, αύριο όμως θα έρθει –και αυτό είναι μια μάλλον σοβαρή εκτίμηση- θα έρθει και η σειρά των διαφόρων και πολυποίκιλων «εχθρών του λαού».
Σκεφτόμαστε τι θα έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, και όλοι εκείνοι οι τίμιοι και αγνοί άνθρωποι που έχυσαν το αίμα τους για να μπορεί να είναι η Ελλάδα μια χώρα ελεύθερη και όχι υπόδουλη σε ντόπιους προεστούς και κοτζαμπάσηδες.
Τα παιδιά, σήμερα, μαζί με τους ενήλικες που βροντοφώναξαν την αγανάκτησή τους και την απέχθειά τους μας έδωσαν μια ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα, τελικά. Μας την έδειξαν όλοι αυτοί που με την πράξη τους τίμησαν τις αξίες και τις αρχές εκείνων που θυσιάστηκαν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Οι ήρωές μας δεν θυσιάστηκαν για τους πολιτικούς που πλούτισαν και που κρύβονται πλέον σαν τα ποντίκια στα πολυτελή σπίτια τους και τα παράνομα εξοχικά τους. Οι ήρωές μας έδωσαν τη ζωή τους για αυτά τα παιδιά που έφτυσαν το σύστημα γυρνώντας το κεφάλι τους στην άλλη πλευρά γιατί δεν ήθελαν να δουν αυτό που δεν θέλουν να τους κυβερνά.
Το σημερινό «ΟΧΙ» είναι το ΝΑΙ της ελληνικής αξιοπρέπειας, της εθνικής περηφάνιας, της εθνικής ελπίδας για μια κάθαρση του τόπου και της αποβολής των φθοροποιών στοιχείων του βίου και της κοινωνίας μας.
Αν οι πολιτικοί μας δεν συμφωνούν με αυτά που γράφονται ας τολμήσουν να πάνε για έναν καφέ στο κάποτε αγαπημένο τους Da Capo, ή ένα γεύμα στο Πρυτανείο, ή ας κάνουν μια βόλτα στο Κολονάκι, στην Πανεπιστημίου (έστω με τους μπράβους τους ή σε αλεξίσφαιρο όχημα μεταφοράς προσωπικού).
Το τι θα επακολουθήσει θα το δούμε. Αλλά σήμερα μπορούμε να πούμε με κάποια περηφάνια «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» - ιδίως αφού καμαρώσαμε τα παιδιά στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης και όλα όσα έγιναν και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας.