Του Δημήτρη Τσίτου
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)
Copyright: www.rieas.gr
Οι εξελίξεις που σημειώνονται έχουν πάρει τη μορφή θύελλας. Δεν είναι εύκολο να τις παρακολουθήσει κάποιος και αυτός είναι ένας λόγος που δεν πρέπει να ασχοληθεί κανείς άμεσα με τα γεγονότα που διαμορφώνονται, αλλά μπορεί να ασχοληθεί με το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται.
Τα σχετικά με το δημοψήφισμα αποτελούν μια τακτική εξαιρετικά μεγάλου και χυδαίου εκβιασμού μιας παρέας μαθητευομένων μάγων. Την δουλειά δεν την ξέρουν καλά και δοκιμάζουν πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν και μάλιστα σε στιγμές που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη και αδυναμία.
Θα ρωτήσει κανείς γιατί επιχειρούν κάτι τέτοιο ενώ ξέρουν που βρισκόμαστε. Η απάντηση είναι ότι επειδή οι ίδιοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Αν κάποιος χάσει, αυτός θα είναι ο λαός. Δεν μπορούμε να φανταστούμε μέλη της κυβέρνησης να υποφέρουν και να βρίσκονται σε έσχατη ένδεια (π.χ. να τους κόψουν το φώς), ούτε να μην έχουν να φάνε και να ψάχνουν στα σκουπίδια.
Αυτά βέβαια ισχύουν και για τους πολλούς, άλλους, που πολιτεύονται και διοικούν ή σιγοντάρουν τους ηγέτες και τους εκπροσώπους μας στο σύστημα (όλων των παρατάξεων). Άλλωστε πόσοι από τους πολιτικούς που εγκλημάτησαν –παντοιοτρόπως- σε βάρος του ελληνικού λαού τιμωρήθηκαν;
Και βεβαίως δεν έπρεπε να προταθεί αυτό το ελεεινό δημοψήφισμα που αποτελεί –με την μορφή που το εισάγουν: ναι ή όχι στο ευρώ, ναι ή όχι στην ευρωπαϊκή ένωση. Τι θα πει φουκαράς που τρέμει αν αύριο θα έχει να φάει και μόνο η Ευρώπη μπορεί να του δώσει την ελεημοσύνη της;
Το σωστό ερώτημα δεν είναι για το θέμα όπως το θέτουν. Το σωστό ερώτημα θα ήταν: «μας εμπιστεύεστε να χειριστούμε την κατάσταση;», «πιστεύετε ότι είμαστε ηθικοί, αδιάφθοροι, αποτελεσματικοί, ότι μπορούμε να αντιληφτούμε τι συμβαίνει, ότι δεν είμαστε παχύδερμα και αναίσθητοι, ότι πιστεύουμε στη δικαιοσύνη για όλους, ότι δεν καλλιεργούμε πελατειακές σχέσεις, ότι οι προθέσεις μας είναι αγνές, ότι μπορούμε να μετρήσουμε τα δάχτυλα των δύο χεριών μας έστω σε δύο ώρες και χωρίς να κάνουμε λάθος, ότι δεν είμαστε ως ενεργοί πολιτικοί αποτέλεσμα νεποτισμού και συναλλαγών, ότι δεν είμαστε αλαζόνες και δίγλωσσοι υποκριτές, ότι δεν σας κοροϊδεύουμε απροκάλυπτα και ανενδοίαστα, κλπ κλπ.». Αυτά έπρεπε να είναι τα ερωτήματα για να απαντήσει ο ελληνικός λαός και όχι να μπαίνει σε ζωτικά διλήμματα.
Τα τερτίπια αυτά που στο παρελθόν γίνονταν κατά κόρον από παλαιοκομματικούς πολιτικούς σκούριασαν και δεν πιάνουν πια.
Ο κόσμος που ερεθίζεται πλέον και οργίζεται όταν βλέπει τους πολιτικούς -αυτούς όμως που ό ίδιος έχρισε- έστω και στην τηλεόραση δεν τους θέλει πια με τίποτε (είναι σαν αλάτι στη πληγή του) και ανάλογα θα απαντούσε στα σωστά ερωτήματα.
Αυτό που επιχειρείται δεν είναι δημοψήφισμα, είναι πιστόλι στον κρόταφο και αφού απαντήσει ο λαός αυτό που θέλουν τότε θα βρουν έναν άλλο τρόπο για να τον ξεκάνουν.
Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και κανείς δεν ξέρει τι θα επακολουθήσει. Το τέρας -όχι μόνο η κυβέρνηση αυτή, αλλά όλοι που δημιούργησαν την κατάσταση αυτή-πριν ξεψυχήσει σπαρταράει και αυτή η στιγμή είναι η πιο επικίνδυνη.
Δεν χρειαζόμαστε δημοψηφίσματα, χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα απαρτίζεται από φιλέλληνες.
Εκείνο που πρέπει να μας ανησυχεί πολύ είναι η δυστυχία, η ανέχεια, η απόγνωση, το αδιέξοδο από την εξαθλίωση. Και εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ είναι ότι: η πείνα είναι ο χειρότερος τρομοκράτης.