Αντώνης Μαρινάκης
(Πολιτκός Αναλυτής)
Copyright: www.rieas.gr
Οποιος φρόνιμος παρατηρητής θελήσει να προσεγγίσει την πολιτική καταστάση στην Κύπρο δεν θα πρέπει να ξεχνάει την γεωγραφική της θέση η οποία την καθιστά ένα κόμβο ειδικού στρατηγικού βάρους για τις εξελίξεις στην Ν.Α.Μεσόγειο και την εγγύς Ανατολή.
Και είναι αυτή ακριβώς η γεωστρατηγικής σημασίας θέση της που μαγνητίζει το έντονο ενδιαφέρον των μεγάλων δυνάμεων αλλά και των περιφερειακών(Ελλάδα-Τουρκία-Ισραήλ).
Αυτό το δεδομένο δημιουργεί αντανακλάσεις στα πολιτικά δρώμενα της νήσου και στα αιρετά και μη στελέχη που σπονδυλώνουν τον πολιτικό οικονομικό και κοινωνικό της ιστό. Χαρακτηριστική είναι επί παραδείγματι η περίπτωση της Αγγλίας της οποίας η εκ παραδόσεως εμπλοκή, οι δυο στρατιωτικές βάσεις που κατέχει στο νησί και ένα ισχυρότατο δίκτυο επιρροής που συνεπικουρεί τα συμφέροντα της,αφήνουν ένα ισχυρό ίχνος εξάρτησης τόσο στην Κυπριακή Δημοκρατία όσο και στα κατεχόμενα.
Βεβαίως κανένας δεν μπορεί να παραβλέψει την ιστορική αλήθεια ότι οι Κύπριοι είναι Ελληνες και ανήκουν στον ίδιο εθνικό κορμό με τους απανταχού Ελληνες τους οποίους ενώνει το ομόαιμον,το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον.
Το αυτό συμβαίνει και με τους τουρκοκυπρίους οι οποίοι παρ όλες τις πρόσφατες ενστάσεις ενός πιο ανοικτόμυαλου κοινωνικού κομματιού τους δεν παύουν να νοιώθουν και να αντιδρούν ως τούρκικο φύλλο,το οποίο διατηρεί με επιμονή τον ομφάλιο λώρο με την μητέρα τουρκία.
Σε κοινωνικό επίπεδο η παρουσία λοιπών μεονοτήτων όπως η εβραική, η αραβική, η κουρδική, η λιβανέζικη , οι μαρωνίτες, οι πόντιοι της άλλοτε σοβιετικής Ενωσης, οι ρώσοι και οι κοινοτικοί, οι κινεζοι, οι βιετ κλπ συνθέτουν ένα πολυπολιτισμικό μωσαικό το οποίο προσπαθεί να συμβιώσει σε ένα στενό γεωγραφικά χώρο με ότι αυτό συνεπάγεται σε καιρούς οικονομικής ύφεσης.
Μετά την μακροσκελή ίσως , μα απαραίτητη κατά την κρίση μου αναφορά στην κυπριακή πραγματικότητα, περνώ στο ''διά ταύτα'' που αφορά στα δρώμενα στον καθαυτόν πολιτικό στίβο έχοντας πάντα κατά νου όμως όσα προανέφερα.
Η κομματική και κατ επέκτασιν η πολιτική δραστηριότητα στην Κύπρο κινείται γύρω από τρεις βασικούς άξονες.Την Οικονομία, το Κυπριακό και το Ενεργειακό. Οι εξελίξεις σε καθένα απ τους τρεις αυτούς άξονες δίνουν βήμα στον πολιτικό λόγο των κομμάτων, καθορίζουν την πολιτική τους τοποθέτηση και κατανέμουν τους συσχετισμούς δυνάμεων όπως αυτοί απορρέουν απ την κοινή γνώμη η οποία σημειωτέον στην Κύπρο είναι και ώριμη και με ανεπτυγμένο το πολιτικό της ένστικτο, απόρεια των τόσων δεινών που την έχουν σφυρηλατήσει.
Μετά την έκρηξη στο Μαρί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας , Χριστόφιας και το πρώην κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ που απ τα σπλάχνα του προέρχεται, δέχεται ένα όλο και διογκούμενο κύμα λαικής αγανάκτησης το οποίο αδυνατεί να διαχειρισθεί.
Με τους συναισθηματικούς και νηπιακούς χειρισμούς του κυρίως στο Κυπριακό έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα συμπαγές πολιτικό μέτωπο εναντίον του γεγονός που κατέγραψαν σαφέστατα και τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών που έγιναν τις περασμένες εβδομάδες.
Επικεφαλής αυτού του μετώπου είναι ο Νίκος Αναστασιάδης αρχηγός του ολοένα και ανερχόμενου ΔΗΣΥ που είναι και το φιλελεύθερο δεξιό κόμμα που ηγείται της αντιπολίτευσης. Η πλειοψηφία βλέπει στο πρόσωπο του τον επόμενο πρόεδρο της Κύπρου,όμως,εγώ δεν θα απέκλεια και την πιθανότητα εμφάνισης ενός τρίτου υποψηφίου μιας και ο καθόλα άξιος πολιτικός Ν.Αναστασιάδης κουβαλά στα αρνητικά του σημεία το ότι υπήρξε ο μόνος που παρασύρθηκε και σύρθηκε πίσω απ το ΝΑΙ στο κατά συντριπτική πλεοψηφία απορριπτέο σχέδιο Ανάν, πηγαίνοντας ενάντια στη λαική βούληση και σ ένα καταξιωμένο πρόεδρο ηγέτη τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Το κατά πόσο η εθνικόφρων βάση του δεξιού ΔΗΣΥ και το πατριωτικό αίσθημα των κυπρίων τον συγχώρεσαν και θα του εμπιστευτούν την Προεδρία είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει. Η στάση του ΔΗΚΟ (κόμμα του αειμνήστου προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου)και του αρχηγού του Μάριου Καραγιάν θα είναι καταλυτική καθώς και αυτή του ελληνοκεντρικού ΕΥΡΩ. ΚΟ του Δημήτρη Συλούρη που αν και μικρότερο αρθρώνει ένα πολιτικό λόγο που δεν περνά απαρατήρητος απ τους πολίτες.
Η ΕΔΕΚ (σοσιαλδημοκράτες) με πρόεδρο τον σημερινό πρόεδρο της Βουλής , Γιαννάκη Ομήρου, και πάντα παρούσα την δυνατή και γεμάτη πείρα προσωπικότητα του πατριώτη Βάσσου Λυσσαρίδη να την κοσμεί με την διαύγεια της σκέψης του ,παρ ολη την ηλικία του, είναι ένα κόμμα που χωρίς ιδεολογικές παρωχημένες αγκιλώσεις στηρίζει,αναλύει και προωθεί λύσεις με γνώμονα το συμφέρον των ελλήνων κυπρίων ,άλλοτε συνενώντας και άλλοτε κριτικάροντας έντονα οτιδήποτε παραβεί την κόκκινη γραμμή των εθνικών συμφερόντων. Αν και οργανωτικά ανεπαρκής ''παράγει πολιτική''.
Το κόμμα των Πρασίνων της Κύπρου με επικεφαλή τον κ. Περδίκη ,σε αντίθεση με τους ελλαδίτες συντρόφους του, δεν περιορίζεται στις οικολογικές ντεκαφε'ι'νέ ανησυχίες μα μπορεί και αρθρώνει σαφή πολιτικό λόγο τόσο για την Οικονομία όσο και για το Κυπριακό. Στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο το ΕΛΑΜ (αντίστοιχο της ελλαδικής Χρυσής Αυγής) είναι ένα κόμμα με σκληρή παραστρατιωτική δομή και νεοναζιστικές βίαιες παρεμβάσεις στον κοινωνικό τομέα που πυροδοτεί μίση ρατσιστικά και φυλετικά που θα μπορούσαν να γίνουν επώδυνα για τον πολυπολιτισμικό κορμό της κυπριακής κοινωνίας.
Τέλος θα πρέπει να γίνει αναφορά στην κοινωνική απήχηση και την οικονομική ευρωστία της Κυπριακής Ορθόδοξης Εκκλησίας που την καθιστά μια αδιαμφισβήτητη δύναμη. Αυτή η δύναμη έχει τις ρίζες της στις καρδιές και στην Πίστη των κυπρίων γεγονός που αν συνυπολογισθεί με την παράδοση της νήσου ν αναδυκνείει ηγετικές μορφές στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο , μορφές που είχαν όχι μόνο λόγο μα και ενεργή παρουσια στην πολιτική σκηνή, κατανοούμε το γιατί και ο τωρινός Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δεν διστάζει όχι μόνο να παρέμβει μα και να επηρεάσει εξελίξεις περαν των αμιγών θρησκευτικών του καθηκόντων.